بگذریم

امشب خیلی حس نوشتن داشتم. یه مطلب نسبتا بلند نوشتم و بعدش یه نیمچه شعواره ای سرهم کردم. اما جفتشون پر از چس ناله بودن. یه سری حرفها هست که نه میشه به زبون آورد نه میشه تو دل نگه داشت. نه میشه کنارشون گذاشت و نه باهاشون کنار اومد.
جا خالیهای هست که به همین سادگی پر نمیشه وبلاگ هم جای لخت شدن نیست.

باز هم دارم می نالم.
بگذریم.