تاسوعائیه

دو روزه ساز نزدم . ریش هم نزدم . دیشب داشتم کار می کردم خواستم طبق معمول یه چند تا آهنگ بذارم اما بی خیال شدم . جاش سوره بقره گذاشتم . ( خوب شد غیر از دانلود کردن نزدیک 70 تا فیلم ، قرآن کامل با صوت عبدالباسط رو هم دانلود کردم که اینجور روزها به درد می خوره ) . نمی دونم آیا اینها به هم ارتباطی دارن یا نه مثلا ریش زدن یا نزدن به عزادار بودن یا نبودن . اما فکر می کنم آدم می تونه یه سری هنجارها رو تا اونجایی که خلاف عقل و منطقش نباشه و کلا به جایی ضرر نزه رعایت کنه .
از اون دوره ای که عاشق دسته راه انداختن و تکیه رفتن بودم گذشته . گذشته اون زمانی که بچه بودم وقتی برای امام حسین و حضرت عباس گریه می کردم گریه هام حقیقی بود . الان اگه پای تلوزیون یه چند تا قطره اشک میاد شک می کنم اینها حقیقیه یا نه . مساله اینجاست که من نسبت به این آدمها معرفت ندارم تو این بیست و چند سال که از عمرم می گذره اگه سالی یه حدیث از اون امام یاد گرفته بودم و هر سال فقط به یکیش عمل می کردم مطمئنا الان وضعم خیلی بهتر بود . حالا چی ؟ حالا 2 تا حدیثم بلد نیستم ، عمل کردن که جایه خودشو داره . فکر می کنم اگه آدمها به جای اینکه خودشونو بزنن دنبال این بودن که آموزه های دینشون رو یاد بگیرن و عمل کنن خیلی وضعشون بهتر بود . اما رطب خورده منع رطب نمی کنه . یکی باید بیاد بگه تو خودت از آموزه های دینت چی بلدی .
بچگی هامو خیلی دوست دارم .صاف و سادگی های دوران بچگی یه چیز دیگه است . آدم عوض اینکه هر چی بزرگتر میشه روحش صیقل بخوره و پاک بشه زنگار می گیره و لجن می بنده .