دیالوگ

به صورت کلی وبلاگها مونولوگ هستن اما بعضی وقتها دیالوگ میشن یعنی چیزهایی که می خوای بگی تو قالب کامنت زیر نوشته کس دیگه نمی گنجه . همون اول که قالب ذهنی رو خوندن فهمیدم که یه بخشی از حرفها به من برمی گرده . و قالب ذهنی 2 منو مجبور کرد یه چیزی بنویسم .
این کاملا طبیعیه که من وقتی یه آدم رو نمی شناسم و می خوام باهاش برخورد داشته باشم از کسی که می شناسدش بپرسم چه جور آدمیه ؟ اهل شوخی و بگو بخند هست یا نه ؟ از چی بدش میاد ؟ و یه سری سوال های دیگه . این پیش زمینه ذهنی باعث میشه که تو برخوردهام بهتر بتونم عمل کنم و عکس العمل نشون بدم . حالا اگه آدمی سراغ نداشته باشم که این اطلاعات رو بده می تونم از علم آمار استفاده کنم . از مجموعه کل آدمهایی که تو زندگیم دیدم یه سری برداشتهایی داشتم یه سری پارامترها رو سراغ دارم که کمابیش جوابگو هستند . در برخورد با آدمهای جدید اون پارامترها رو چک می کنم و راجع به طرف حدسهایی می زنم ( حدس زدن با قضاوت کردن تومنی 2 زار فرقشه حتی اگه بعضی از مواقع من هم این دو تا رو با هم خلط کنم ) . به صورت کلی پاسخ های آمار و احتمالات فیکس و همیشه درست نیست اتفاقا بعضی وقتها برخلاف احتمال نزدیک به یقین هم یه سری اتفاقات میفته . اما من می تونم بگم بالا 70% درست حدس می زنم . 30% خطا هم اشکال نداره ( بهتر از اینه که آدم تو 100% موارد تو تاریکی شریجه بزنه ) خب حالا این حدس به چه درد می خوره این حدس باعث میشه تو برخوردهام بهتر بتونم عمل کنم و عکس العمل نشون بدم . در ادامه با طرف مقابل ارتباط بیشتری پیدا می کنم درنتیجه شناخت حاصل میشه و اونوقت می تونم قضاوت کنم .
این که خیلی عالیه بود مگه نه ؟ اشکال کار کجاست ؟ اشکال کار اونجاست که حدس بزنی از این آدم جدید کلا باید دوری کنی و نزدیکش هم نشی چه برسه شناخت پیدا کنی . اون موقع ممکنه بزرگترین شانس زندگیت رو از دست بدی . کسی چه میدونه . اما من به احتمال 70% از یه خطر دوری کردم پس با حساب خودم منطقی عمل کردم .
هیچ لزومی نداره حدس اولیه درست باشه مهم اینه که بتونی بعد از شناخت درست عمل کنی .

پی نوشت : فکر می کنم اینها به من بر میگرده :
شنیاکی گفته : " یعنی یه کسی رو می زارند در طبقه روباه صفتان و تا آخر عمر به عنوان یه روباه بهش نگاه می کنند. " من به شخصه تا آخر عمر رو حدسم پافشاری نمی کنم . یا ارتباط به وجود میاد و شناخت ایجاد میشه یا ارتباط وجود نداره که در این صورت میشه تصور کرد که طرف وجود نداره .
شنیاکی گفته : " خودشون بعد از یه مدتی دیگه تحمل این همه سیاهی رو ندارند و معمولا دچار مشکل فلسفی می شند . " تو اینکه من دنیا رو زیادی سیاه می بینم و مشکل فلسفی دارم شکی نیست اما این ارتباط چندانی به دسته بندی آدمها نداره .
شنیاکی گفته : " وحشتناک تر راه حل های جدیدیه که برای خلاصی از این وضع در پیش می گیرند . " پسر خوب بیا تو دم در بده .