چایی

تو فرهنگ ما چایی جایگاه ویژه ای داره . شاید خیلی مهمتر از اونی باشه که تو نگاه اول به نظر می رسه .
خدا روح مامان بزرگه رو شاد کنه یادمه همیشه وقتی سفره ناهار پهن می شد قبل از اینکه غذا تو سفره بیاد قوری و فلاسک و استکان نعلبکی کنار سفرم میومد . انگار چایی بعد از ناهار مهمتر از خود ناهار باشه . یکی رو می شناسم که وقتی میخواد بگه ناهار تونو بخورین و بعدش فلان کار رو بکنین ، میگه ناهار چاییاتونو بخورین . جوری که انگار چایی و ناهار با هم دیگه معنا دارن و یکی بدون اون یکی بی معنیه . در باب سیگار و چایی هم که میشه یه مقاله جامع نوشت . هر چند که کارشناسن علوم غذایی این کار رو منع می کنند اما برای بعضی ها ترک اینجور عادتها واقعا منجر به مرض میشه .
من خودم اونقدرها چایی خور نیستم اما بعد از آبگوشت تیلیت و گوشت کوبیده با دارچین و پیاز ترشی و سبزی خوردن ( به همراه تربچه نقلی ) هیچ چیزی قد چایی نمی چسبه . گور بابای از بین رفتن ویتامین c و کلی مزخرفات دیگه .