اسطوره های ما
بعضی وقتها از خودمون تعجب می کنم . ما خیلی به اسطوره و داستان های اسطوره ای و اسطوره سازی علاقه داریم . وقتی عید از رسانه ملی فیلمهایی مثل تروا Troy - شجاع دل Brave Heart - گلادیاتور Gladiator - پخش میشه می شینیم با شوق و ذوق نگاه می کنیم خیلی هم لذت می بریم . با وجود این وقتی رسانه ملی راجع به آزاد سازی خرمشهر برنامه پخش می کنه میزینیم یه کانال دیگه . به خدا قسم اونهایی که خرمشهر رو آزاد کردن یه عده مرد بودن که جونشون رو برای اعتقادشون فدا می کردن . مردایی که از خودشون گذشته بودن از منیتها و خودخواهی ها و فقط به آرمانهاشون فکر می کردن . به خدا هر کدومشون می تونن اسطوره زندگی ما باشن . مگه اسطوره ها چی دارن که این مردهای بی ادعا ندارن .
واقعا نمی فهمم چرا همنسلهای من حسی راجع به خبر آزادسازی خرمشهر ندارن
به نظرم این بی توجهی رو نباید کوچک گرفت . این بی توجهی نشونه از خود بیگانگی ملت ماست . ملتی که افتخارات خودش رو تشخیص نمیده . ملتی که افتخارات خودش رو به تمسخر میگره .
Posts
1 ایده از دیگران:
بسته بندی یه مطلب موقع ارائه چیزیه که به اندازه خود مطلب مهم و ارزشمنده. وقتی یه عده ای که خیلی ها مثل من و تو دلمون می خواد سر به تنشون نباشه و می دونیم نماینده چه قشر فکری هستند یک چنین واقعه ای رو رسما به نام خودشون مصادره می کنند طبیعتا ما نسبت به اصل قضیه عمدا یا سهوا بی تفاوتی نشون می دیم. اون ها یه فیلم حماسی مثل نجات سرباز رایان درست می کنند که خود آلمانی ها هم الآن از دیدنش خوششون می آد و ما فقط بلدیم سالگرد این واقعه کویتی پور پخش کنیم. تازه اگه یکی حاتمی کیا یه چیزایی مثل خاک سرخ می سازه اینقدر اذیتش می کنیم که کلا بی خیال فیلم ساختن بشه. اگه کلی خرج یه فیلمی مثل دوئل می شه وقتی ازمون می پرسن چطور بود می گیم بد نبود یکی دو ساعتی با صدای دالبی دلنگ و دولونگ کرد(این حرف خودته به داداشت پشت تلفن).
Post a Comment