باید مواظب باشم

بعضی از روزها اینجوریه . پر از خالی . پر از خلا . بعضی از روزها فقط باید مواظب باشی با کله تو لجن شیرجه نرنی . باید مواظب باشی احساسات مزخرف کاری دستت نده که پشیمون بشی . عین راه رفتن روی لبه پشت بوم یه ساختمون بلند می مونه . به هیچ چیز غیر از حفظ تعادلت نباید توجه کنی چرا که اگر چیزی حواست رو پرت کنه می افتی ( مهم نیست حواست به چیزهای مهم پرت میشه یا چیزهای کوچیک . مهم اینه که تعادل خودت رو از دست میدی ) اما یه جور درست حسابی کلکت کنده نمی شه بلکه میفتی توی بشکه های گهی که از ترس مردن خودت زیر ساختمون گذاشتی . حالم از اینجور زنده موندن به هم می خوره . فکر می کنم اونایی که که از کنارم رد می شن نمی دونن تعفن یعنی چی .
چرا نباید بزرگ شم . چرا هر چی بزرگتر میشم بچه تر به نظر می رسم . چرا نباید اونقدر قوی بشم که فقط بالا برم و اصلا به پائین فکر نکنم . اصلا روی لبه قرار نگیرم . خودم محور باشم خودم مرکز باشم . اصلا هر جا هستم همونجا مرکز باشه . اونقدر بزرگ بشم که دیگه توی این دنیا جا نشم . اونقدر بزرگ باشه که اصلا لبه مفهوم نداشته باشه . اونقدر ارادم قوی شه که هر چی می خوام همون بشه . دنیا فقط اراده من باشه .
احساس می کنم خیلی کوچک شدم . انگار راهو گم کردم . نمی دونم کدوم ور باید برم و خیلی مسخره است اگه از مجسمه هایی که تو خیابونها راه می رن بپرسم شما کجا میرید . از سطل آشغالهایی که تو خیابون راه میرن بپرسم چیز به درد بخوری دارید . دوست ندارم پاهام روی سایه سطل آشغالها قرار بگیره . باید مواظب راه رفتنم باشم له کردن سایه سطل آشغال اصلا حس خوبی نداره
باید مواظب باشم تو بشکه های گه نیوفتم . باید مواظب باشم تو لجن شیرجه نزنم . باید مواظب خودم باشم . باید مواظب باشم . اگر مواظب خودم نیستم حداقل یه جورایی درست حسابی کلکم کنده شه . تو بشکه گه خفه نشم . جوری زمین بخورم که هر کی مغز پخش و پلا شدمو میبینه دیگه بالای ساختمونی که فقط لبه داره نره .